In een schaduw onder een boom zat ze.
Als je het niet had geweten
zou je het niet zien.
Ze ging op in de schaduw van een boom.
Ze vormden een anonieme eenheid.
De stilte die ze samen uitstraalden
was hoorbaar.
Een huilende wolf geketend in een kooi
klaar voor de sprong
wachtend op het stilgetik
van een digitaal uurwerk.
Ze zat daar
elke beweging synchroon met de schaduw.
Zo heel af en toe
is er een kleine aparte beweging,
een tak die iets wil verduidelijken.
Maar of het opgenomen wordt?
En dan
is er dat stilzwijgende gekraak,
een kruipende wortel.
Ze draagt hem met zich mee,
loeiende vlammen van absinth,
geleidelijk smelt haar brein.
