Zonder verleden

Als reizende door het landschap

namen ze verschillende parallelle wegen.

Telkens weer ontmoeten ze zichzelf

onherkenbaar en vormeloos.

Nu is het donker dan weer licht

of omgekeerd.

Ze kijken terug en zien een onbegrensd begeren

van zichzelf om van zichzelf te zijn

zonder geheugen niet ziende.

Waarheen leidt de weg.

Niets in hen is een hunkering

nog een begin of einde.

Tenslotte is alles slechts in tijd te vatten.

Of laten we dat tenminste geloven.

Hij buigt naar haar

Hij buigt naar haar.

God zij geprezen

geschapen naar zijn gelijke.

Meer om goed te doen dan slecht

of

meer om slecht te doen dan goed.

De klok tikt voort.

Ze hoorden nauwelijks wat ze vertelden.

Het zijn maar eenvoudige mensen

dus het luisteren niet waard.

Is dat hoogmoed?

Trouwens de enige opdracht die ze hebben

is bestaan

en zelfs dat is niet duidelijk.

Daarom gehoorzaamt hij haar

Hij noemt haar maanlicht en zon

gelooft in haar op elk uur.

omdat hij dat wil.

Hij slaat zijn ogen op,

ziet,

het schijnsel van bloemen en bomen

de innerlijke wil van dingen

het heelal

het glanzende goud van schaduwen

het overtollige denken

en het niet begrijpen van het waarlijke.

Daarom gehoorzaamt hij haar,

gewoon, omdat hij dat wil.