Foto's

 

COVID-19: Dagboek van een bezetene ( deel 8)

We zetten de tocht voort

klimmen nog steeds

hopen het platteau te bereiken.

Maar dan zijn er de programma’s

cijfers, cijfers, cijfers

de schrijnende prijs.

De akelige taal.

Hebben we het platteau bereikt?

                                                              

Taal heeft een benauwdheid gekregen

en afstand ook.

Dan zijn er de programma’s.

Zoveel onbekende worden langzaam zichtbaar

beelden, beelden

krijsen, tieren, brullen, wurgen.

Oceanen tellen niet meer

en leeftijd al evenmin.

Er is geen wachtrij

alleen een stuwen

een onbegrensd moddergevecht

een onbegrensde taal.

De taal van de beugel

ja de beugel, de geldbeugel.

Carrara marmer maakt van mensen

in koninklijke gewaden - drenkelingen.

Mijn hart staat stil.

This is the USA.

He just loves two things:

This is fake news and the Black card.

Scherpe woorden

vollopende sportstadia

comateuse longlijders

mensen uit het volk.

Zij ketsen af tegen de mandel der onschuld.

Treinen lopen niet vol

ziekenhuizen overvol.

Stille snelwegen

wentelende insecten in rottende lijken

kreunende nabestaande.

Flikkerende reclames verlichten

een gedicimeerde beschavingen.

Ecuador telt zijn hongerdoden.

De ijshockey speler uit Wit-Rusland verdeelt zijn zielen.

Stokslagen in India en 1,4 miljard mensen.

Lockdown.

Japanse cijfers en een Olympische droom.

Gezondheidsbandjes van China.

Stille landen en gesloten grenzen.

Noord-Korea en zijn rustige miltairen.
De handen schuddende Bolsonaro..

Grauwen brandhaarden.

En bij god

wat met Afrika.

Mijn hart valt uiteen

ik vlucht, ruik de wind

bij elke vlaag een andere geur.

COVID-19: Dagboek van een bezetene ( deel 7)

(foto: Fons Van der Vorst)

Aan de hemel geen vliegtuigstrepen.

Ik hoor een vogel verder op

een stap van een dame

een buurvrouw de was ophangen

sporadisch een wagen

en nog meer vogels.

Zelfs de aarde vind zijn rust

keert langzaam terug als een kuise kus.

De schrammen worden blootgelegd.

Krachtig blaas ik mijn adem uit.

Kijk een patrouille

controle.

We zetten onze tocht voort

houden een geheim afspraakje

bij de enige geopende zaak.

Mag ik je een ijsje aanbieden?

Het is dan ook niet voor niks

Dream-Ice.

We genieten,

bestijgen de trappen van de ivoren toren

vergeten even bloedzuigers

vertopte poriën

en letten niet op doornen.

De dag verstrijkt

en ook tijd speelt parten.
We luisteren naar de laatste hartslag

van een ondergaande zon.

We trekken ons terug

en hebben nieuwe geheimen opgebouwd.

Terug thuis.

De zon slaapt.

Het uur verandert
en ik slaap - alleen.

COVID-19: Dagboek van een bezetene (deel 6)

(foto: Fons Van der Vorst)

Ze krijgen allemaal dezelfde gezichten.

Italië, Spanje, Armenië, Hongarije, Georgië

Zuid-Afrika, Kameroen, Marokko, Iran

Guatemala, Paraguay, Zuid- Korea, Nieuw-Zeeland,

Nigeria, De Bahama’s, Uruguay, Canada

Rusland, Kroatie, Egypte, Mexico, Pakistan

Argentinië, Inda, Roemenië, Liechtenstein,

Chili, Togo,  Fillipijnen, Groot-Brittanië

Hong Kong, Japan, Aruba, China

Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

En ja, Mister President

We have it totally under control.

One day, it’s a miracle, it will disappear.

Het paard van Troje trekt ten strijden

en ’t Ros Beiaard stelt zijn feest uit.

Helden zitten weggedoken

het groene veld in rust.

En toch, toch

de geldbuitel blijft hangen

voorzichtig.

Als een roos rozenblaadje

opgediend op een gouden dienblad.

En hoor

duizendende constant zoemende stemmen

zij aan zij

doorbreken de stilte in de burcht.

En zie

doemdenkers en machtsgeilen worden

plots voorzichtig.

Johnson, Johnson,

heeft hij zijn les geleerd?

Komt hij langs een andere deur naar buiten?

Yes Mister President,

kettingen drijven uw handen

de andere richting uit.

Of was het toch eigen inzicht?

Kijk Mister President hoe lichamen

meer en meer omarmd worden

verstrengeld zitten.

stemmen meer en meer klinken

als gorgelende galgen.

Waren jou nachten zwart?

Jou ogen bedwelmd met lavendelgeuren?

Hoor en luister naar

die zoemende stemmen.

COVID-19: Dagboek van een bezetene (deel 5)

(foto: Fons Van der Vorst)

En de nacht

hoe zal de nacht zijn?

Zwart?

Het is nu nog avond

niet gedaan.

Duizenden zielen verbonden

zo onbekend

online gedropt

van vergeten fotomateriaal

zoveel ongekende letters

en lopend beeldbehoeften

voor onbekende ogen

zoveel onbekende.

A rolling ball

I’m a part of the flood.

De zoveelste onbekende

langzaam meedeinend

langs online parken.

Dan te weten dat

de werkelijkheid mij niet nodig heeft.

De herinnering die blijft

is slechts een pluk uit de schaduw.

Ik weet het.

Ik heb geluk

een huis, een tuin

buren, een afstands aperitief

afwisselend de kinderen

zieke familieleden

wachtende kwaaltjes

en Europa.

Dan is er nog het kind

zo ver weg, Tasmanië

afgesloten.

Dat prachtig land.

Noch rivieren, bergen

zeeën, oceanen

spelen grenzen

landelijke, wereldlijke repatriëring.

Schuld bekennen kan niet meer.
De beul is onzichtbaar

niet altijd meedogenloos.
De beul eist het recht

van overleven op.

Een optie was er niet meer

vertrekken nu

voor de aarde het hooi verbrandt

voor de honger de grens sluit.                                          

Een stapel papieren roept.

Ingraven heeft geen zin

Christmaseiland wacht.

COVID-19: Dagboek van een bezetene (deel 4)

(foto: Fons Van der Vorst)

We worden wakker

de zon schijnt.

Vandaag geen cijfers

geen nieuws

geen politiek gezwets

geen beeld

geen vuurpijlen in de kop.

Het is rustig, zo rustig

koffie in de tuin.

Bijna is er het verlangen naar TV

naar dievengehoor.

                                                                       

’s Ochtends, ze slapen nog.

Ik werk, schrijf, ruim op

profiteer van de stilte.

Een berichtje hier

een berichtje daar.

Hey hoe gaat het ermee?

Direct antwoord

niet anders dan anders.

De nacht is goed geweest.

Hij was zwart.

Langzaam druppelen ze

een voor een beneden.

Het brood verdwijnt

we lachen

we drinken

en de ogen staan terug helder.

Het is grijpen wat je grijpen kan

uit eigenbelang.

Een zetel vol leven

een alfa en een omega

gevlochten lijven.

Tussendoor even live les.

Het kruis wordt samen gedragen

en dwazen wordt hun mond gesnoerd.

Mijn hart is gevuld.

De dag verstrijkt geruisloos

teruggetrokken in het kot.

Op tafel prijkt een bloemenruiker

vrijheid is een kostbaar goed.

Al het mijne is het uwe.

COVID-19: Dagboek van een bezetene (deel 3)

(foto: Fons Van der Vorst)

De aanslepende wachtende kwaaltjes

vermoeidheid.

Maar goed dat is van een andere orde.

De kinderen, die uitslapers

live les

en dan

niets of beter

gsm, laptop.

Vergeef ze, ze zijn niet meer

dan een jeugd door jou vergeten.

Kijk en hoor ze

ze ontkleden mijn gedachten

ze bieden aan

vullen mijn solitaire zienswijze

ze reiken mij de deugdelijkheid aan.

We wandelen onder strikt toezicht.

Verantwoordelijkheid noemen ze dat

het is wel maar kort

maar opluchtend.

De mensen, ze lachen

wuiven naar ons

en we kussen de zon.

Liefde is een kunst

zelfs op afstand.

We kussen de kracht van de zon.

Space enough.

Wat een rust

wat een lucht.

We openen de voordeur.

Doef!

Er zijn die muren

dat gevoel

en alsof het niets is

het herhaalt zichzelf.
Dat uur

dat verdomde uur

tik tak

de zacht voortglijdende tijd

de zachte oneindigheid.

Ik weet het.

Ik heb geluk

een huis, een tuin

buren, een afstands aperitief

afwisselend de kinderen

zieke familieleden

en wachtende kwaaltjes.

Dan zijn er die programma’s

de herhaalde doden.

& Pokken 300-500 miljoen.

& Denk aan Camus.

   De pest

   alleen in Europa al één derde.

   

& Cholera 140,000 per jaar.

& Malaria 400,000 per jaar.

& Of die oeroude ziekte Tuberculose

   1,5 miljoen per jaar.

& Tyfus 150,000 per jaar.

& Gele Koorts 30,000 per jaar

& Polio: onbekend.

& HIV: de ergste vijand

   35 miljoen.

& En dan niet te vergeten

   net honderd jaar geleden

   de Spaanse griep

   50-100 miljoen.

   

Maar we gaan door!

COVID-19: Dagboek van een bezetene (deel 2)

(foto: Fons Van der Vorst)

Het zindert.

Nee, nog niet na.

Het zindert.

Blijf in uw kot!

En nu?

Dan zijn er de vluchtende

de zoekenden.

Daar zit je dan

alleen gelaten.

Ja, ik weet het.

Ik heb geluk

een huis, een tuin

buren, afstands aperitief

afwisselend de kinderen

wachtende kwaaltjes

en zieke familieleden.

Er was dat uur

de eerste dagen, dat uur

en de fucking programma’s.

Dat uur

altijd dat uur.                                           

De zacht voortglijdende tijd

de zachte oneindigheid.

Onmogelijk deze volledige

desillusie te verhalen.

Wat blijft is eerst

de verhuis van zetel naar bed

en omgekeerd

de schok van leeggeroofde rekken

holle angstige ogen

beelden van gemaskerden

en elle lange bruine strepen op toilletpapier

de jagenden.

Wat blijft is de ontsmettende geur.

Vluchten kan niet meer.

Ik weet het.

Ik heb geluk

een huis, een tuin

buren, afstands aperitief

afwisselend de kinderen

wachtende kwaaltjes

en zieke familieleden.

Wat telt is

zeker niet denken.

Dan zijn er die fucking programma’s

levensverlengende dokters

en dillema’s

hoofden met bokalen

en echoënde stemmen uit ziekhuisbedden.

Thuis, eerste zonnestralen

koffie in de tuin.

Thuis, beginnen

beneden of boven

zwabber?