het lid zo slap, wanneer de storm zo giert
door het lijf overstelpt met vleierijen.
De wilskracht gefnuikt door schaamte
en leeftijd door een zinloos stuk vlees.
Vervloekt die nederlaag van verzwakte lenden.
Het bed nog maagdelijk achtergelaten.
Is zij niet de vrouw van mijn leven?
De vrouw waarmee zoveel ware woorden
gesproken worden? De vrouw die mij
haar lijf schonk in pure overgave? Dat
volmaakte lijf dat mij genot schonk?
De vrouw die mij heer en meester noemt
en kust met warme ijver?
Ik ben een oude man met schaamte voor
zijn oude dag, de koud geworden ijver.
Een geknakte boom van macht ontnomen,
dolgedraaid door verloren zinnen.
Vol van lust bood ik mij aan, zij kreeg
geen man, slechts een herinnering.
Wat moet ik nu?
Die ogen gekluisterd in mijn ogen met
genegenheid zoals enkel zij dit bieden kan.
Ze laat me toe, vraagt niets alsof het genot
haar onverschillig laat. Ze kust me.
Ik mag haar minnaar zijn, zegt ze.
Elk hulpmiddel ten spijt blijft het
stilletjes,
dit zinloos stuk levenloos vlees.
Ik ben de geknakte, met schaamte voor het
onrecht
haar aangedaan. Ik lijk zedig in mijn leugen
terwijl een ieder zijn lust zou hebben terug-
gevonden bij deze vrouw. Variaties heb ik
uitgedacht,
de Kamasutra bekeken. Maar mijn geslacht
blijft
dood voor de stormen die zij door mijn lijf
jaagt,
dood voor de zingende nimfen van verleiding.
Uren heb ik je verwend, lof toe bezongen,
vertroeteld,
met liefde bejegend - jij was mijn feestmaal,
jij afvallige, ik heb je gedragen als een
relikwie.
Jij bent de schandvlek van mijn lijf. De
schande
van bemoedigende strelingen, de vernederaar
van de schaamstreek, de gevallen Icarus,
de gevallen ijdeltuit - jij vrucht-loze.
Het is zo vreemd, het lid zo slap, zo
maagdelijk
voor de vrouw die mij haar lijf schonk met
genot.
Ik ben een oude man met schaamte en ze kust
me.
Ik mag haar minnaar zijn, zegt ze.
Mijn geslacht blijft dood voor de zingende
nimfen.
Jij, gevallen ijdeltuit, uren heb ik je
verwend.
Jij, schandvlek van mijn lijf.
Jij, schandvlek van mijn lijf.
