Titanengevecht

We verdiepen ons in diep blauwe ogen.

We vluchten in eigen weerbaarheid.

We sluiten elkaars geheime kamers af

onze ogen verborgen voor elkaar.

We talmen en wachten af

tot het slot openbreekt en hoofdpijn

ontploft van het wachten.

Doch we voelen nog steeds

een rijkdom van tedere verlangens.

Onze ogen gesloten openen zich langzaam,

ontsluiten zich voor een diepere feitelijkheid.

En dan is er dat beklemmende gevoel

elkaar te benoemen.

Het is onze soevereine vrijheid,

het  alleenrecht,

elkaars ogen gaar te koken

met onze betrouwbare adoratie.

Gestaag bouwen we aan ons litteken.