COVID-19: Dagboek van een bezetene (deel 5)

(foto: Fons Van der Vorst)

En de nacht

hoe zal de nacht zijn?

Zwart?

Het is nu nog avond

niet gedaan.

Duizenden zielen verbonden

zo onbekend

online gedropt

van vergeten fotomateriaal

zoveel ongekende letters

en lopend beeldbehoeften

voor onbekende ogen

zoveel onbekende.

A rolling ball

I’m a part of the flood.

De zoveelste onbekende

langzaam meedeinend

langs online parken.

Dan te weten dat

de werkelijkheid mij niet nodig heeft.

De herinnering die blijft

is slechts een pluk uit de schaduw.

Ik weet het.

Ik heb geluk

een huis, een tuin

buren, een afstands aperitief

afwisselend de kinderen

zieke familieleden

wachtende kwaaltjes

en Europa.

Dan is er nog het kind

zo ver weg, Tasmanië

afgesloten.

Dat prachtig land.

Noch rivieren, bergen

zeeën, oceanen

spelen grenzen

landelijke, wereldlijke repatriëring.

Schuld bekennen kan niet meer.
De beul is onzichtbaar

niet altijd meedogenloos.
De beul eist het recht

van overleven op.

Een optie was er niet meer

vertrekken nu

voor de aarde het hooi verbrandt

voor de honger de grens sluit.                                          

Een stapel papieren roept.

Ingraven heeft geen zin

Christmaseiland wacht.