 |
| (foto: Fons Van der Vorst) |
Het zindert.
Nee, nog niet na.
Het zindert.
Blijf in uw kot!
En nu?
Dan zijn er de vluchtende
de zoekenden.
Daar zit je dan
alleen gelaten.
Ja, ik weet het.
Ik heb geluk
een huis, een tuin
buren, afstands aperitief
afwisselend de kinderen
wachtende kwaaltjes
en zieke familieleden.
Er was dat uur
de eerste dagen, dat uur
en de fucking programma’s.
Dat uur
altijd dat uur.
De zacht voortglijdende tijd
de zachte oneindigheid.
Onmogelijk deze volledige
desillusie te verhalen.
Wat blijft is eerst
de verhuis van zetel naar bed
en omgekeerd
de schok van leeggeroofde rekken
holle angstige ogen
beelden van gemaskerden
en elle lange bruine strepen op toilletpapier
de jagenden.
Wat blijft is de ontsmettende geur.
Vluchten kan niet meer.
Ik weet het.
Ik heb geluk
een huis, een tuin
buren, afstands aperitief
afwisselend de kinderen
wachtende kwaaltjes
en zieke familieleden.
Wat telt is
zeker niet denken.
Dan zijn er die fucking programma’s
levensverlengende dokters
en dillema’s
hoofden met bokalen
en echoënde stemmen uit ziekhuisbedden.
Thuis, eerste zonnestralen
koffie in de tuin.
Thuis, beginnen
beneden of boven
zwabber?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten