Een babelse globalisering

We kijken naar de deur,

het glas is troebel.

Buiten valt de sneeuw in dikke vlokken.

De woede klopt met tussenpozen.

Tomeloze fantasie verbergt zich in de woordenstroom.

“We maken veel wind” zei Icarus.

In de diepte van de zee worden geheimen bewaard,

verborgen voor het blote oog,

als kwaliteit van een wijngaard.

De gids van de geschiedenis vertelt zijn verhalen,

levendig als de groene bladeren van Yggdrasil.

Het medicijn van de overleving verbergt zich in het respect,

verloren in de ondergrondse goudmijnen.

De man van ver weg,

Op zoek naar een beetje geluk en verdriet,

hangt als een donderwolk bij heldere hemel.

Maar we houden van de verre man,

die we kennen.

We houden van pizza, spaghetti,

couscous, tajine en wraps.

We houden van de toren van Babel,

vergeten onze geschiedenis.

De prijs van het beeld is beneden zijn waardigheid.

Je noemt haar bij haar naam,

en  de fabrieksbrand verdeelt niet.

Je hebt zulke mooie handen,

maar aanschouwt de kleuren niet.

Ik neem je niets kwalijk – ginder.

De Hagia Sophia gebouw met topbroom,

en tantalium als dessert op het scherp van het snee,

gebouwd met het beleg van gekloofde handen,

achter gesloten deuren van onwetendheid.

En je zegt:

“huil maar niet, ik wil dat je blijft.

wij hebben de 9 jarige,

je hebt zulke mooie handen,

wij bieden je onze dochters.”

Met bewondering wordt discipline gehanteerd,

bij het beleg van de sluier.

De hoofd man vertelt zijn verhalen,

ze smaken als zoete zuurtjes – heerlijk.

De deur staat open – op veiligheid.

De wonde wordt geheeld met fair traide.

Reciprociteit wordt hoog in het vaandel gedragen.

Verre man wij houden van je – daar,

wij houden van jouw kloven.

In de verte klinkt een zachte klaagzang,

bang voor het porselein in de kast.

En je zei:

“Huil maar niet, ik wil dat je blijft,

wij hebben de 9 jarige,

je hebt mooie handen,

wij bieden je onze dochters.”

Het beeldscherm straalt helder op,

dankbaar voor de schone schijn.

We verdrinken ons in zelfmedelijden,

betalen met plezier de prijs van solidariteit,

voor de geheimen van de zee.

We betalen met plezier voor de stop van het kannibalisme.

We betalen met plezier voor de stop van gronden dichtbij.

We betalen met plezier voor Lampedusa.

En jij hebt toch een caesar nodig.

We bieden je de zakken.

We bieden je de Nobelprijs.

En we kussen onze handen voor onze vrijgevigheid.

We bieden je de kampen

en vergeten onze geschiedenis.

We bieden je een gouden bruiloft van restjes.

We bieden je de open deur van het magazijn.

We bieden je de .

Zijn  partners bieden je een dubbele zak.

Wij bieden een hete druppel,

de geborgenheid van de monarchie

de toekomst op lege vellen,

de veiligheid van de achtertuin.

Ja, wij behouden ons zelfbehoud;

Maar we pissen dezelfde pis.

Ja, wij behouden onze genegenheid;

Maar we kakken dezelfde kak.

So,

- just be happy. -

UITLEG:

Over het respecteren van onszelf, ons zelfbehoud.

We houden van de globalisering maar op afstand. We houden van talen maar durven ze niet te spreken. Culturen spreken ons aan achter computerschermen.

We houden zelfs van de buren als hij maar daar blijft.