Eenzaad

Er is geroezemoes, altijd maar geroezemoes.

Ze praten zo vreselijk door elkaar.

Dus verstopt hij zich in de schaduw.

Dat wandelen vermoeid hem

al die mensen, zoveel druk

zo lastig, zo inspannend, zo uitputtend.

Daar houdt hij niet van.

Wel van de luchtspiegelingen die hij ziet.

Ze vibreren zo zacht op het ritme van zijn zien.

Dat is passie.

Daar trekt hij zich in terug.

Hij wandelt door tegen de avond.

Geleidelijk keert de rust terug

dus ook zijn hoofd.

Hij nadert de plek van aankomst

zijn hoofd bloeit

als de bloesem van een nachtbloem.

Een schim wordt hij

een deel van zijn luchtspiegeling.

Een paradijselijk gevoel.

Een traag voortschrijdende zwaan

in een tijdloze nacht.
De euforie toont zich

in zijn kloppende slagader.

Hij meet licht, nog even

stapt weer trillend terug in zijn alleen staat

tussen het vruchtloze beton in zijn hoofd

en word één met zijn luchtspiegeling.